Nazareński, śliczny Kwiecie, – Co rozkoszą jesteś nieba!
Co Ty robisz na tym świecie, – Gdzie przybrałeś postać chleba.
Czemuż Jezu, o mój Panie, – Serce niewdzięcznikom dałeś?
Czemuż dziwne Twe kochanie – Na ten nędzny świat wylałeś?

Cóż jest człowiek, że dla niego – Ty się, Panie, dałeś cały;
Że mu drzwi do Serca Swego – Otwierasz, o Królu chwały.
Ach, to Serce Twe na ziemi – Co tak ludzi ukochało,
Cóż znajduje między nimi, – Cóż od świata pozyskało?

Tylko wzgardą, zapomnieniem człowiek Tobie się odpłaca
Poi Serce Twe cierpieniem i od Ciebie się odwraca.
Chociaż Serce Twoje wzywa, Choć wyciągasz boskie dłonie,
Każdy Tobie się wyrywa i w przepaści grzechów tonie.

Jako niegdyś na Golgocie – “Pragnę!” usta Twe wołały,
Tak Twe Serce dziś w tęsknocie – “Pragnę!” woła na świat cały.
I przed Tobą tłum się snuje, – A nikt Ciebie nie rozumie,
Nikt z Twym Sercem nie współczuje, – Ciebie kochać nikt nie umie.

Dobry Jezu, o mój Panie, – Ulecz świata zaślepienie,
W Twego Serca świętej Ranie – Daj nam znaleźć nawrócenie.
Na świat cały z Serca rany – Rozrzuć ogień Twej miłości,
Byś od wszystkich był kochany – Na tej ziemi i w wieczności